از نظر قرآن، انسانی اگر کار نیکی انجام می دهد، پیش از آن که دیگران از آن سودی برند، خود شخص است که از این کارش بهره مند می شود؛ زیرا اگر خداوند کیفر کار بد را به همان میزان می دهد و از وفاق(نباء، آیه 28) و عدالت بیرون نمی رود و ذره ای ظلم روا نمی دارد.

اما اگر کسی کار نیکی انجام دهد این گونه نیست که به همان میزان پاداش بگیرد، بلکه پاداش مضاعف می گیرد که بخشی در دنیا و بخشی در آخرت است. آن کس که فقط گرایش به دنیا دارد پاداش کار خیرش را در دنیا می گیرد و خداوند به او طوری می دهد که در قیامت دیگر مدعی پاداش نشود. از این روست که کافرانی که کار خیر کردند در همین دنیا چنان بهره مند می شوند که آسایش در زندگی ایشان موجب تعجب مومنان می شود.(زخرف، آیات 32 تا 34) خداوند در این باره می فرماید:مَنْ کَانَ یُرِیدُ الْحَیَاةَ الدُّنْیَا وَزِینَتَهَا نُوَفِّ إِلَیْهِمْ أَعْمَالَهُمْ فِیهَا وَهُمْ فِیهَا لَا یُبْخَسُونَ أُولَئِکَ الَّذِینَ لَیْسَ لَهُمْ فِی الْآخِرَةِ إِلَّا النَّارُ وَحَبِطَ مَا صَنَعُوا فِیهَا وَبَاطِلٌ مَا کَانُوا یَعْمَلُونَ؛ کسانى که زندگى دنیا و زیور آن را بخواهند، جزاى کارهایشان را در آنجا به طور کامل به آنان مى‏ دهیم و به آنان در آنجا کم داده نخواهد شد.اینان کسانى هستند که در آخرت جز آتش برایشان نخواهد بود و آنچه در آنجا کرده‏ اند به هدر رفته و آنچه انجام مى‏ داده‏ اند باطل گردیده است. (هود، آیات 15 و 16)

اما آنانی که برای رضایت خدا خدمتی نیک به دیگران می کنند، نه تنها چند برابر پاداش می گیرند: وَلِلَّهِ مَا فِی السَّمَاوَاتِ وَمَا فِی الْأَرْضِ لِیَجْزِیَ الَّذِینَ أَسَاءُوا بِمَا عَمِلُوا وَیَجْزِیَ الَّذِینَ أَحْسَنُوا بِالْحُسْنَى ؛ و هر چه در آسمانها و هر چه در زمین است از آن خداست تا کسانى را که بد کرده‏ اند به سزاى آنچه انجام داده‏ اند نه بیش تر کیفر دهد و آنان را که نیکى کرده‏ اند به نیکى و بیش تر پاداش دهد.(نجم، آیه 31) بلکه مهم ترین پاداش ثبات روانی و استواری آن است به گونه ای که مضطرب و پریشان نمی شود و تحت تاثیر تکانه ها قرار نمی گیرد: وَمَثَلُ الَّذِینَ یُنْفِقُونَ أَمْوَالَهُمُ ابْتِغَاءَ مَرْضَاتِ اللَّهِ وَتَثْبِیتًا مِنْ أَنْفُسِهِمْ کَمَثَلِ جَنَّةٍ بِرَبْوَةٍ أَصَابَهَا وَابِلٌ فَآتَتْ أُکُلَهَا ضِعْفَیْنِ فَإِنْ لَمْ یُصِبْهَا وَابِلٌ فَطَلٌّ وَاللَّهُ بِمَا تَعْمَلُونَ بَصِیرٌ ؛ و مَثَل صدقات‏ کسانى که اموال خویش را براى طلب خشنودى خدا و استوارى روانشان انفاق مى کنند، همچون مَثَل باغى است که بر فراز پشته‏ اى قرار دارد که اگر رگبارى بر آن برسد، دو چندان محصول برآورد، و اگر رگبارى هم بر آن نرسد، بارانِ ریزى براى آن بس است‏، و خداوند به آنچه انجام مى‏ دهید بیناست‏. ( بقره، آیه 265)